Dag 4 in Armenië
Na enige verwarring over het programma vandaag, zijn we uiteindelijk naar Nor Kharbed gegaan en ontmoeten we Harutyun Balasanian, directeur en arts van het weeshuis.
Flexibiliteit is een groot goed hier. Het programma kan zomaar ineens er heel anders uitzien. Geen probleem voor ons.
Harutyun laat ons het gebouw zien. Hij verteld ons dat ze aan het renoveren zijn. Er verblijven 280 kinderen in het tehuis met een beperking. Het is schrijnend en voor ons ondenkbaar dat we op deze manier kinderen met een beperking huisvesten. Met slaapzalen waar 16 kinderen bij elkaar liggen, en de verzorging gebeurd door 1 begeleidster (die 24 uur aanwezig is) en een verpleegster (die er alleen overdag is). Geen basisvoorzieningen als tilliften, hoog-laag bedden, rolstoelen die op maat zijn voor de mensen. Onze bewondering voor de mensen die de zorg op zich nemen is dan ook enorm.
Harutyun laat ons trots de snoezelruimte zien en we spreken daar met specialisten die het gebruiken. We zijn onder de indruk. Een meisje met ernstige spasmen, ligt uren ontspannen op het bed, welke langzaam beweegt. Een slechtziend meisje is ontspannen aan het voelen aan lichtslierten en wat ballen met reliëf. En een jongen in de hoek is heel blij en ontspannen als hij naar de bubbelbuizen kijkt. De gedrevenheid van de specialisten valt ook hier op.De specialisten zijn door twee Nederlandse dames geïnstrueerd in het gebruik van de snoezelruimte. Ze hebben geleerd persoonlijke plannen te maken voor elk kind. Zo is voor iedereen duidelijk wat elk kind nodig heeft in de ruimte.
Via de buitenplaatsen, waar we wat ‘ sterren’ op een geïmproviseerde handfiets zien, komen we langs de paarden bij de houtwerkplaats. De paarden worden ingezet voor de kinderen. En dat wordt volledig gedraaid door vrijwilligers.
Aangekomen bij de houtwerkplaats worden we vriendelijk ontvangen en krijgen we uitleg. We zien houten speelgoed in allerlei variaties en echt kwalitatief mooie producten.
We vervolgen onze wandeling over het terrein naar de keramiekwerkplaats.
Hier wordt ook heel dankbaar gebruik van gemaakt, is te zien aan de hoeveelheid werkjes wat er staat. Helaas is het lunchtijd dus kunnen we niemand aan het werk zien.
Het hoogtepunt van het jaarlijks bezoek is Asmik ontmoeten. Een moment wat elk jaar op de agenda staat om dat de stichting naar haar vernoemd is.
Asmik is wat slaperig als ze ons ziet maar herkent Jacolien. We gaan even op de foto en dan gaat ze (hoogstwaarschijnlijk) weer naar haar bed.
We gaan daarna met de auto naar een ‘ gemeentehuis’ waar culturele activiteiten plaats vinden. We worden ontvangen door de burgemeester. In heel Armenië zijn er 30000 vluchtelingen. Alle Armenen zijn vertrokken uit Ngorno-Karabach. In de regio waar we ons bevinden zijn ruim 500 vluchtelingen. In dit gemeentehuis zijn ze ruimte aan het maken om de kinderen, al dan niet met een beperking, die gevlucht zijn een tijdelijk onderdak te bieden. En bieden de kinderen de mogelijkheid om mee te doen aan activiteiten om hun trauma te kunnen verwerken. Dat moet nog verder ingericht worden.
Na opnieuw een indrukwekkende dag nemen we afscheid van Harutyun en we zien elkaar morgenochtend weer in Masis.