Vandaag de eerste dag van ons bezoek aan Armenië.
Onze dag begint goed met een weerzien met Lusine, die ons eerst bij praat over de ontwikkelingen die gaande zijn. Lusine is onze contactpersoon in Armenie die er voor zorgt dat de projecten uitvoering krijgen. Haar gedrevenheid is bewonderingswaardig en werkt aanstekelijk.
De afstanden die we afleggen zijn flink. Zodra je de stad Yerevan uitrijdt kom je op wegen met aan weerszijden enorme vlaktes met rotsblokken, oude fabrieken, hier en daar een verlaten verkoopkraam, wat kofferbak verkopers met aardbeien, een kerncentrale en wat dorpjes met vooral een troosteloze aanblik. De armoede is zichtbaar, en ook de geur doet vermoeden dat er met de riolen iets aan de hand is.
In het dorp Dalarik stoppen we bij een gebouw waar zichtbaar aandacht aan is besteed. De muren zijn geschilderd, er is een entree voor rolstoelen gemaakt…
We zijn bij de opening van de ruimte die volledig is ingericht op het spelen van Bocha. We hebben dit project een GO gegeven in het najaar en nu al kan de opening plaatsvinden.
We hoorden dat vannacht de laatste puntjes op de i zijn gezet.
Het dorp is uitgelopen om bij de opening te zijn en we krijgen een uitgebreide presentatie van het spel. Fantastisch om te zien dat dit mogelijk is gemaakt door mensen uit het dorp die zich hier vrijwillig voor hebben ingezet. En waardevol hoe dit project oud en jong, gehandicapt en niet gehandicapt met elkaar verbindt. En de mensen zijn blij en dankbaar.
Na het vieren van de opening rijden we meer zuidelijk naar het eerste bezoek van het MTA project. We komen bij een jonge moeder met haar dochter Susik ( 3 jaar oud). Moeder was door de huisarts verwezen naar het centrum voor psychologische-en spraak ondersteuning. Dit omdat moeder aangaf dat ze nog geen 3 woorden sprak. Echter na een paar maanden bleek dat Susik daar niet is gekomen. Moeder is thuis bezocht en bij MTA op de wachtlijst gezet. Naar bleek was moeder niet in staat om naar het centrum te gaan.
Susik heeft als we haar zien 4 keer een bezoek gehad van een spraakspecialist. Spelenderwijs wordt ze uitgedaagd om nieuwe woordjes te leren. En dat gaat hartstikke goed. Zelfs in ons bijzijn zien we dat ze heel veel woorden spreekt. Ze benoemt alle dieren, lichaamsdelen en de kleuren weet ze te benoemen. Een mooi voorbeeld van vroegtijdig signaleren. Na de zomer gaat ze naar het kinderdagverblijf en dan zal haar achterstand ingelopen worden tegen de tijd ze naar school gaat.
Daarna gaan we naar Artur. Artur ( 16 jaar) wordt al vele jaren, sinds de start, ondersteund door MTA.
Ook al gaat Artur achteruit, moeder verteld dat hij door de oefeningen meer ontspannen is. En dat geeft rust in het gezin. Ook verteld moeder dat ze veel steun ervaart van de specialisten. Ze kan haar verhaal kwijt en dat ontlast haar. Ze is zichtbaar trots op haar zoon als ze verteld dat hij twee keer met zijn ogen knippert als hij je leuk vindt.
We sluiten de dag moe en voldaan af en zien uit naar morgen.
