Bezoek Armenië 2018:
Begin september is een delegatie van het bestuur weer een week naar Armenië geweest.
Het verslag van deze week staat hieronder.
Eén van de doelen van dit bezoek was na te gaan of het toegezegde geld goed is besteed. Dit hebben we gedaan door middel van het bezoeken van de gezinnen waar we vorig jaar zijn geweest en aan wie we hulp hebben toegezegd.
Maar ook nieuwe gezinnen stonden op onze lijst om te bezoeken.
Zoals elk jaar, hebben wij ook dit jaar weer het tehuis Nor Kharberd bezocht en de plaats Masis waar het kinderdagverblijf, voor kinderen met een beperking, staat.
Maandag, de eerste dag van ons bezoek, waren we in de provincie Armavir.
Deze dag zijn we bij gezinnen geweest die we al kenden van de vorige bezoeken.
Wij bezochten als eerste Armen, een jongeman van 24 jaar. Hij heeft van de stichting een mooi bed gekregen, waar hij erg blij mee was. Hij hoeft nu niet meer op de bank in de huiskamer hoeft te slapen.
We werden hartelijk ontvangen met thee, koffie en gebak.
Armen was namelijk de vorige dag jarig geweest.
Al pratend kwamen we bij het onderwerp tandarts. Armen heeft veel last van zijn gebit.
Hij is spastisch en er is geen tandarts in de omgeving die hem wil helpen.
We hebben Armen aangeboden om in het ziekenhuis in Yerevan onder verdoving te laten helpen.
Ook kwam hij met de opmerking dat hij graag zelf geld wil verdienen. Hij verblijft nu de hele dag thuis. Zijn idee is om een koffieapparaat te kopen en bij de school in het dorp koffie te verkopen. Deze man wil zichzelf verder ontwikkelen en wil geld verdienen; dat vinden wij fantastisch. Hij is een slimme man die eigenlijk door zijn handicap gevangen zit in zijn eigen lichaam.
Zijn idee zullen we binnenkort in het bestuur bespreken. Ook Lucine (onze contactpersoon ter plekke) gaat zich hierin verdiepen.
Het tweede gezin dat we bezochten is erg arm, wat je in een oogopslag kon zien.
Deze ouders hebben 3 kinderen en moeder is in verwachting van de vierde.
Het gaat om het jongetje, hij is van een tweeling en zijn zusje is gezond.
Hij woog 700 gram bij zijn geboorte en is nu anderhalf jaar oud, maar zoals op de foto is te zien kan hij alleen maar liggen, zich omdraaien lukt niet.
Wij hebben de moeder een buggy beloofd, zodat ze hem niet steeds moet tillen, want hij wordt zwaarder. Zo kan ze met hem naar buiten.
Toen zijn zusje van 4 thuiskwam hebben wij nog wat kleertjes voor haar achter kunnen laten, waar zij zeer blij mee was.
Wij bezochten daarna Anni, waar we eerder zijn geweest. Toen konden we niets voor haar betekenen. Zij kan niet praten en lopen en heeft een laag niveau.
Haar moeder is een spontane lieve vrouw en zorgt goed voor haar dochter.
Haar wens is een goed bed voor Anni en dat is ook hard nodig. Deze toezegging hebben we gedaan. Zij wonen 3 hoog in een oud vervallen flatgebouw.
Toen wij daar aankwamen stond moeder met Anni in haar rolstoel ons op te wachten.
We gingen naar binnen en moeder pakte Anni op tilde haar over haar schouders naar boven, 3 hoog! Daar schrokken we van en we bespraken met Lucine of het misschien mogelijk is dat er woningruil van toepassing zou kunnen zijn. Zodat moeder met haar dochter op de begaande grond kan gaan wonen.
Ook bij Marianne zijn we eerder geweest. Zij is een jonge vrouw van 22 jaar. Zij gaat, voor een paar dagen per week, naar de toneelschool in het dorp, wat speciaal voor kinderen met een beperking is.
Moeder vroeg om een goede rollator zodat ze niet in haar rolstoel naar het toneel gebracht hoeft te worden. Volgens Marianne zelf, ziet ze er dan niet zo ‘gehandicapt’ uit en kan ze er zelf lopend naar toe.
Daarna bezochten we Davit in hetzelfde dorp, waar we voor de 4e keer kwamen.
Davit was erg blij toen hij ons zag en vroeg meteen waar de andere bestuursleden waren. Dat viel hem op!
Wij hebben de ouders geholpen met een badkamer en vader liet ons trots zien wat hij grotendeels zelfs heeft aangelegd.
We hebben voorgesteld om Davit ook naar de toneelschool te laten gaan om zijn wereld te verbreden.
Wij hebben moeder gestimuleerd hieraan mee te werken.
Bij Arthur zijn we vorig jaar voor het eerst geweest.
Een jongetje van 11 jaar dat niet kan praten, lopen of kan zitten.
Ook hij heeft een bed gekregen. De stichting gaat nu fysiotherapie en ook het vervoer betalen voor Arthur.
Wij hebben aan Lucine gevraagd of er ook een buggy gekocht kan worden zodat de ouders Arthur niet steeds hoeven te tillen.
Hij keek steeds naar ons en het leek of hij ons nog herkende van de vorige keer.
Bijzonder om dat te zien.
Dinsdag, de volgende dag, zijn we samen met Lucine naar de provincie Lori geweest.
Dat is ruim 3 uur rijden naar het noorden van Armenië, door een prachtig groen gebied met hoge bergen.
Het is eind september, herfstachtig en mooi, maar s ’winters erg koud! (- 20 a – 30 graden). Deze provincie is zwaar getroffen tijdens de aardbeving in 1988.
Daar staat ook het gebouw van Coaf, de organisatie waar Lucine voor werkt.
We hebben daar kleine medische posten bezocht die o.a. door Coaf maar ook Unicef gesponsord worden.
Een eng smal pad, dat we naar boven moesten lopen, leidde ons naar een gezin.
Binnen zaten moeder, oma en Sona van 8 jaar ons op te wachten.
Sona is enigst kind en is met 6 maanden geboren.
Zij gaat niet naar school omdat er geen voorzieningen zijn in de omgeving.
Gelukkig komt er regelmatig een social worker die met moeder praat en meteen laat zien hoe ze met Sona kan spelen en om moet gaan.
Vader is erg handig en maakt zelf o.a een stoel voor Sona, deze werd trots geshowd.
Zij hadden als vraag: een goed aangepaste kinderwagen. Want alleen lopen kan ze niet.
Dit gaat Lucine, namens onze stichting, voor haar regelen.
In een ander dorp kwamen we bij Tateviek, een meisje van 12 jaar. Ze kan niet lopen, bij de bevalling is er iets misgegaan. Zij volgt het gewone onderwijs in het dorp.
Moeder liet trots schooldiploma’s zien die Tateviek had gekregen.
Zij vroegen om een maand fysiotherapie, maar dat vonden wij niet haalbaar.
Wel gaan we haar een laptop geven waardoor haar wereld groter wordt en zij van alles kan opzoeken.
Een 5-jarig jongetje, Vahé, zat in een loopwagentje en dartelde de kamer rond.
Ook hij heeft tijdens de geboorte schade opgelopen.
Wij kunnen ook hem een buggy aanbieden waar de ouders erg blij mee zijn.
Toen we weg gingen, konden we hem ook nog een nieuwe winterjas aanbieden. Zo op de foto te zien straalt moeder en denkt Vahé, wat is dit toch allemaal!
In een ander dorp zijn we bij Vruyr geweest, een jongen van 12 jaar die met 11 maanden een hersenbloeding/ hersenontsteking kreeg. Ouders weten zelf meestal niet wat er precies aan de hand is. De medische wereld is niet zo spraakzaam naar ouders.
Vruyr volgt ook het gewone onderwijs en gaat elke dag in de rolstoel met zijn broer naar school.
Wij konden hem ook een laptop aanbieden en misschien een betere rolstoel, daar zal Lucine nog eens kritisch naar kijken.
Het was weer een intensieve dag.
Woensdag, zijn we bij een gezin geweest die een meisje hebben van 1 jaar en 2 maanden.
Ook zij heeft een neurologische afwijking, maar de ouders wisten het ook niet precies.
Zij wordt steeds getild.
Zij heeft een operatie gehad en er is een drain geplaatst in haar hoofd.
Er staat weer een nieuwe operatie te wachten, maar de ouders kunnen dit niet betalen.
Hier moeten wij nog een besluit over nemen.
Naré, een meisje van 4 jaar en is het derde kind in het gezin.
Moeder laat trots de foto’s zien van haar andere dochters.
Naré kan zelf lopen, maar erg moeilijk.
Zij heeft nu steunzolen/ beenversterkers van hart plastic maar gemaakt van zacht materiaal zou veel beter zijn.
De vraag aan de stichting is: orthopedische schoenen en het betalen van de kosten voor verder onderzoek welke in februari gepland staat.
Mogelijk zal een operatie aan de spieren verlichting geven.
Ergens hoog in de bergen zijn we naar een zeer arm gezin geweest. Een diep gehandicapt jongetje lag op de bank en Lucine kwam er voor controle en om te zien of ze de rolstoel wel gebruiken, want oma vond dat ding maar niets.
Lucine heeft weer voorgedaan hoe je Hovsep, het jongetje, in de rolstoel moet zetten zodat iedereen weet hoe het moet en de voordelen ervan verteld.
Hopelijk dringt het ook door bij oma, want grootouders hebben het vaak voor het zeggen.
Voor zijn broertje hadden we nog een jas en een trui. Wat was hij blij en zijn moeder ook. En omdat het steeds om zijn broertje gaat is het leuk om te zien dat ook hij wat krijgt en even in het middelpunt staat!
Het waren 3 intensieve dagen waarin we 12 gezinnen hebben bezocht. We hebben veel armoede en onmacht in gezinnen gezien in 2 heel verschillende omgevingen van het land.
We zijn blij om iets voor deze gezinnen te kunnen betekenen dankzij uw financiële bijdragen!
Donderdag zijn we naar Nor Kharberd en Masis geweest.
En het was weer een feest om alle bekenden te ontmoeten.
We hebben eerst een rondleiding gehad van de directeur in het tehuis en we kijken dan ook meteen of alles wat wij geven en gesponsord hebben er nog staat en gebruikt wordt.
En dat gebeurt!
Natuurlijk Asmik weer ontmoet, wat was ze blij ons weer te zien. We zijn naar haar groep gegaan en hebben alle meisjes een stoopwafel gegeven, dat was een heerlijke traktatie.
Van onze tandarts had ik een zak met tandenborstels en tandpasta gekregen dus die konden we meteen uit delen. Dit hebben we ook bij alle gezinnen gedaan.
Daarna gingen we naar Masis, waar het dagverblijf voor kinderen met een beperking, staat.
Hier hebben we, dankzij uw steun veel aan de inrichting kunnen bijdragen.
Het was prachtig om dat te zien en dat er blij gebruik van gemaakt wordt.
Ook hier was het weer een fijn weerzin met alle bekende mensen.
Wij zijn naar de muziekles geweest waar de muzieklerares het komende jaar door ons betaald wordt en zij kijkt welke muziekinstrumenten er nog nodig zijn.
De laatste materialen die we gesponsord hebben, zoals u op de foto’s ziet, zijn de bedden, een wand en speelgoedkasten, tafel en stoelen.
Het buffet wat we tijdens ons vorige bezoek beloofd hadden, staat er ook prachtig bij en wordt intensief gebruikt.
Wij kijken weer terug op een heel bijzondere week waar we met uw bijdrage veel hebben kunnen betekenen.
We willen dit blijven doen, want als je in Armenië een kind met een beperking krijgt en je bent arm dan staat er een zwaar leven te wachten.
Nogmaals onze hartelijk dank namens de stichting Asmik!